Druga wojna środkowoamerykańska, nazywana drugą wojną południowoamerykańską oraz drugim konfliktem w Środkowej Ameryce – konflikt mający miejsce w latach 2003-2010, w którym Stany Zjednoczone najechały Kolumbię, Ekwador, Peru i Wenezuelę. Wojna zakończyła się katastrofą, która kosztowała życie tysięcy Amerykanów i po której wielu weteranów, którym ciężko było powrócić do normalnego życia.
Historia[]
Druga wojna środkowoamerykańska rozpoczęła się 15 stycznia 2003 roku. Stany Zjednoczone najechały Kolumbię, Ekwador, Peru i Wenezuelę. Była to kompletna tragedia, która pochłonęła tysiące amerykańskich żyć. Ostatecznie reszta Bandy Czworga została zmieciona wraz z nastaniem okresu reform.
Po przywróceniu minimum obywatelskiej kontroli i porządku w Stanach Zjednoczonych, Departament Obrony i DEA po raz kolejny skupiły swoją uwagę na problemie Ameryki Środkowej. Byli przekonani, że ich nowe jednostki wojskowe, wyposażone w AV i zalążki cyber-żołnierzy, mogą pokonać uszczuplone siły południowoamerykańskich baronów narkotykowych. Wojnę uzasadniali twierdząc, że handlarze narkotyków nadal stanowią zagrożenie dla amerykańskiej gospodarki, pomimo faktu, że większość narkotyków sprzedawanych w USA to czysto syntetyczne narkotyki, produkowane wewnętrznie ("Kupuj produkty amerykańskie!"). Powszechnie wiedziano, że wojna była jedynie czystą próbą zagarnięcia ziemi w celu zapewnienia Stanom Zjednoczonym dostępu do zasobów naturalnych i uzyskania trwałej kontroli nad całą zachodnią półkulą. Posunięcie to opóźniło również ostateczne rozbicie Bandy Czworga. Opór stawiły jej eurokorporacje, które miały już solidną kontrolę ekonomiczną nad Ameryką Południową.
Wojna przerodziła się w walkę o dominację nad resztą kontynentu, w którą Stany Zjednoczone zaangażowały niemal całą swoją potęgę zbrojną, a eurokorporacje zapewniły pomoc, szkolenia, sprzęt i pieniądze lokalnym armiom odpierającym inwazję. Struktura tej wojny odzwierciedlała stosowaną od dziesięcioleci sowiecką taktykę wojny zastępczej. Nie był to przypadek; Europejczycy powierzyli kierowanie przebiegiem konfliktu doradcom wojskowym Związku Neosowieckiego.
W tym przypadku europejski plan nie polegał na bezpośrednim zwalczaniu wysiłków amerykańskich sił zbrojnych, ale na uczynieniu inwazji tak kosztowną, by Amerykanie i tak ostatecznie przegrali, powielając schemat znany z Wietnamu i Afganistanu. Banda Czworga zdecydowała się na inwazję z pełną siłą na nieprzyjaznych terytoriach Kolumbii, Ekwadoru, Peru i Wenezueli, tocząc walki w dżungli i górzystym terenie przeciwko nieustępliwym jednostkom, broniącym swoich rodzinnych domów i żyć. Oczywiście amerykańskie straty w ludziach i materialne były ogromne. Wojna ciągnęła się przez prawie osiem lat, wyczerpując amerykańską ekonomię. Wojna została zakończona nie przez straty w ludziach, lecz przez fakt braku zwycięstw zbrojnych, zgodnie z neosowieckim planem. Banda Czworga, pragnąc utrzymać poparcie i władzę nad narodem amerykańskim, zdecydowała się na udaną wojnę jako najlepszy i najszybszy plan wzmocnienia swojej słabnącej kontroli. Obróciło się to przeciwko nim, a grupa została usunięta z rządu przez reformy wprowadzone z inicjatywy nowego kongresu. Wojna nadal przeciągała się w mniejszym stopniu, przekształcając się w serię małych potyczek pomiędzy wojskami amerykańskimi a miejscową partyzantką. Ostatecznie USA poddało się, a wojna zakończyła się skomleniem i triumfem europejskich korporacji.
Gdy siły amerykańskie wycofywały się ze swoich baz i wracały do Stanów Zjednoczonych, doszło do jednego z najtragiczniejszych zajść tej wojny. W trakcie konfliktu wojsko zatrudniło setki tysięcy cywilnych najemników, w większości wykwalifikowanych, ale bezrobotnych przed jego rozpoczęciem. Pod koniec okupacji ponad pół miliona z nich stacjonowało w stolicy Panamy i innych bazach wojskowych w Panamie i Kolumbii. Niestety, poważne cięcia budżetowe wprowadzone przez nowy kongres ograniczyły fundusze dostępne na wycofanie wojsk do Stanów Zjednoczonych i podjęto decyzję o porzuceniu cywilów w Panamie, kończąc ich zatrudnienie i pozostawiając ich na lodzie, podczas gdy reszta personelu wojskowego opuściła kraj. Rezultatem był niesławny Marsz Nomadów w latach 2010-2011, który przyniósł więcej ofiar niż sama wojna, a jego kulminacją było powstanie licznych meksykańskich gangów Nomadów i morskich piratów.
Powiązane drzazgi[]
- Drzazga:Wojny Południowoamerykańskie